شهید چمران
قلب سوزان ما در کانال کمیل جا مانده است و ما دلبسته یک گودال و یک مشت خاک مانده ایم .... بی آنکه بدانیم چرا !!!!
این چه حکمتیست و این بیابان چه رازی را در خود نهفته دارد که اینقدر دلبستگی ایجاد می کند ...
این تکه استخوان ها در میان رمل های سیراب از خون، متعلق به چه کسانیست...
در عاشورای بهمن ۶۱ بر این کربلا چه گذشته است ؟؟
نبرد عاشورایی یاران خمینی در زیر باران تیر و ترکش یعنی چه ؟؟
چقدر غروبش به رنگ خون و دلگیر و غمناک است...
این صداها و ناله ها از کجاست که گاه گاهی در گوشم می پیچد و زمزمه یا زهرا یا زهرای عاشقانی عطشان را تداعی می کند
گویا ناله ها از لبانی خشک و ترک خورده تو را به خود می خوانند و هنوز صدای العطش قد قتلنی شان را باد برایمان آواز می کند ...
براستی در پنج روز محاصره بر این جوانان بی آب و غذای گردان کمیل چه گذشته است....
چه رازیست در کانال کمیل و در بین سیم خاردارها و قمقمه های خالی...
چه سریست بین پهلوهای ترکش خورده و کلمات نقش بسته بر پشت پیراهن ها...
میگویند اینجا کمیل است!
بازهم برام تعریف کنید: دلیل این همه دلبستگی ام به این گودال چیست..؟
نکند اینجا قتلگاه ملائکه الهی است
شاید خاکش بر دامانم نشسته است....
میگویند اینجا حنظله است؟؟؟
این خاک های نرم و دست نخورده را میگویند!!!
همان جایی که گاهی برای دیدنش میبایست از تل زینبیه نگریست...
همه چیز در اینجا عجیب است...
زمینش پراست از رمز و راز که جز ابراهیم ها نمی دانند
هنوز لبخند زیبا و مهربانانه علمدار کانال کمیل ، شهید ابراهیم هادی بر قلب
میهمانان شهدا می نشیند و از پس سالها گمنامی و غربت ، به گرمی از تو
پذیرایی می کند انچنان که هر زائری در این قتلگاه گرمی حضور او را، با تمام
وجود حس می کند
هنوز مادر سادات به شهدای آرمیده در رملهای فکه سر می زند
شاید اینست رمز و راز دلبستگی دلهایمان به یک بیابان و یک مشت خاک
ما ندانسته میهمان ملائکه الله شده ایم
میهمانی مردان مرد
میهمانی آسمانی ها .... و آنهم در قدمگاه مادر شهدا حضرت زهرا ( س )
برای شادی روحشان صلوات
