ویژگی های همراهان حضرت مهدی
1- خداجویی : خداجویی و توحید، سرلوحه عقاید و خصال یاران مهدی است. امام
صادق علیه السلام درباره اینان می فرماید:مردانی که گویا دل هایشان پاره
های آهن است. غبار تردید در ذات مقدس خدای، خاطرشان را نمی آلاید ...
همانند چراغ های فروزانند، گویا دل هایشان نور باران است. از ناخشنودی
پروردگارشان هراس دارند. برای شهادت دعا می کنند و آرزومند کشته شدن در راه
خدایند.(1)
امیر المومنان علیه السلام یاران مهدی را گنج هایی می داند؛ آکنده از معرفت خدایی.(2)
2- عبادت و بندگی : یاران مهدی، مردان عبادتند و نیایش؛ آن هم نه عبادتی
عادت گونه و یا چون پرستش مزدوران و تاجران، بلکه نیایشی عارفانه و
پاکبازانه. روح بندگی و راز و نیاز با جانشان در هم آمیخته، همواره خود را
در محضر خدا می بیند و از یاد او لحظه ای غفلت نمی ورزند. از ترس خداوند،
نیمه شب، چونان مادران فرزند مرده می گریند.(3)
3- حفاظت از حدود الهی: نخستین شرط بیعت امام با یاران، حفاظت از حدود خدا است .
علی علیه السلام می فرماید:یاران با این شرایط با امامشان بیعت می کنند که
دست پاک باشند و پاکدامن. زبان به دشنام نگشایند و خون کس، به ناحق نریزند.
به سکونتگاه مردم هجوم نبرند و کس را به ناحق نیازارند. بر مرکب های ممتاز
سوار نشوند و لباس های فاخر نپوشند. مسجدی را خراب نکنند و بر مردم راه
نبندند. به یتیم ستم روا ندارند و راهی را نا امن نکنند و شراب ننوشند. در
امانت، خیانت نکرده و پیمان شکن نباشند. احتکار نکنند و پناهنده را نکشند.
فراریان را دنبال نکرده، مجروح را نکشند. ساده بزیند و در راه خدا به
شایستگی جهاد کنند. امام نیز متعهد می شود، بسان همراهان زندگی کند، دربان و
حاجت برای خود نگیرد. به اندک قانع باشد و به یاری خدا در راه استقرار
عدالت بکوشد و خدا را به شایستگی عبادت کند.(4)
امام، بر رفتار کارگزاران خود و مواظبت آنان بر اجرای وظایف خود نظارت دو
چندان دارد.(5) اگر کارگزاران نظام توحیدی، با فضیلت باشند و وظیفه شناس،
مردم نیز حرمت دین نگه دارند.
از ویژگی های بارز همراهان مهدی، ایثار و مواسات است. آنان برای یکدیگر خود
را به رنج افکنند و در بهره گیری از زیبایی های زندگی، دیگران را بر خود
پیش دارند و باید چنین باشند. آن کس که خود ساخته نباشد، نمی تواند سازندگی
کند و آن که بر دوست خود، مهر نورزد؛ دیگران را شایسته ترحم نبیند
4- بصیرت و آگاهی : یاران مهدی، در بصیرت و خردمندی سرآمدند. در فتنه هایی
که زیرکان در آن فرو می مانند، هوشیارانه راه می جویند و حق را از باطل باز
می شناسند.
5- شجاعت : یاران مهدی، دلیرمردند. امام باقر(علیه السلام) می فرماید:
گویا، آنان را می نگرم، سیصد و اندی مرد بر بلندای نجف کوفه ایستاده اند.
دل هایی چون پولاد دارند. در هر سو، تا مسافت یک ماه راه، ترس بر دل های
دشمنان سایه می اندازند. در سوار کاری و تیر اندازی بی نظیرند. در رزمگاه،
نشان شجاعان بر تن دارند و چونان پیامبر(صلی الله علیه و آله) در نبرد بدر،
نشانه ویژه بر سر نهاده اند.(6)
6- فرمانبری : یاران امام، عاشقان مولای خودند و پاکبازان راه او. در انجام
دستورهای وی، بر یکدیگر پیشی می گیرند. به فرموده پیامبر (صلی الله علیه و
آله)، تلاش گر و کوشا در پیروی از اویند.(7)
پیروی آنان نه برخاسته از زور، بلکه عشق و علاقه قلبی به مهدی، آنان را به
فرمانبری وا می دارد. لبخند او را، جلوه رضای خدا و عتابش را تازیانه خشم
خدا می شمرند. او را بیش از هر کس، دوست می دارند و پیروی از او را بدون
قید و شرط بر خود لازم می شمارند. سوارانی با نشان و پرچم، برای تبرک دست
بر زین مرکب امام می سایند و در گرد امام در چرخشند. با جان و دل، او را در
جنگ ها یاری می کنند.(8)
7- ایثار و مواسات : از ویژگی های بارز همراهان مهدی، ایثار و مواسات است.
آنان برای یکدیگر خود را به رنج افکنند و در بهره گیری از زیبایی های
زندگی، دیگران را بر خود پیش دارند و باید چنین باشند. آن کس که خود ساخته
نباشد، نمی تواند سازندگی کند و آن که بر دوست خود، مهر نورزد؛ دیگران را
شایسته ترحم نبیند.
برید عجلی نقل می کند: به امام باقر گفته شد؛ یارانمان در کوفه بسیارند.
اگر فرمان دهی از تو اطاعت خواهند کرد. فرمود: چنان هستند که کس بدون اجازه
برادر دینی، از مال او نیازمندی خود را بر طرف کند؟ گفت خیر. فرمود: پس
آنان که از بذل مال دریغ کنند، در نثار جان بخیل ترند . . . زمان قیام قائم
دوران رفاقت فرا رسد؛ مرد به سراغ مال برادر رفته حاجت خود برگیرد و کس او
را منع نکند.(9)
در روایات، از یاران مهدی علاوه بر تعبیر مزامله به رفقا، نیز نام برده شده
اند،(10) به معنای دوستان همدل و همراز، با لطف و صفا، دوستان بزم و رزم،
دوستیشان، چنان محکم است که گویا برادران تنی اند. گویا یک پدر و مادر آنان
را پروریده اند. دل های آنان از محبت و خیر خواهی به یکدیگر آکنده
است.(11)
یاران مهدی، مردان عبادتند و نیایش؛ آن هم نه عبادتی عادت گونه و یا چون
پرستش مزدوران و تاجران، بلکه نیایشی عارفانه و پاکبازانه. روح بندگی و راز
و نیاز با جانشان در هم آمیخته، همواره خود را در محضر خدا می بیند و از
یاد او لحظه ای غفلت نمی ورزند. از ترس خداوند، نیمه شب، چونان مادران
فرزند مرده می گریند
8- زهد و ساده زیستی : زهد و ساده زیستی، زینت کارگزاران مهدی است .غذایشان
ساده و لباسشان بی پرایه است. زندگی شان از معیشت درویشان فراتر نمی رود.
با دردهای جامعه آشنا و رنج های بشر در احساس لطیفشان، بازتاب دارد. نمی
توانند تن به آسایش و شادکامی سپارند و از احوال مردمان غافل شوند و نام
مصلح جهان بر خویش نهند؛ چرا که آن که با عشرت طلبان همسو شوند و دل در گرو
آز و طمع بندند، نمی توانند مروج دین باشند و کارگزاری شایسته برای حکومت
عدل و داد.(12)
در حجاز، فرودستان و بینوایان در انتظار ظهور مهدی لحظه می شمارند(13)و در
سایر سرزمینها نیز، غیر مسلمانان برای رهایی از ستم بیدادگران، امام را می
جویند.(14)
9- نظم و انضباط : نظم در زندگی و کار، از ارزش های انسانی و از رموز
کامیابی است. انسانهای موفق، برنامه دارند و بر اساس اصول مشخص، حرکت می
کنند. یاران امام زمان نیز، دارای نظم و تشکیلاتی مناسب با حکومت جهانی
اند. با این که روابط گرمی با مردم دارند، بسان پدر و فرزند، ولی کارها را
بر اساس اصولی محکم و روشن پیش می برند و تشکیلاتی بر اساس معیارهای اسلامی
در میانشان برقرار است .
از یاران امام برخی سمت نقابت و نمایندگی دارند.(15)دیگران ، در اختیار این
گروهند. سپاهیان امام ، لباس یکسان استفاده می کنند. نیروهای متحدالشکل و
منظم مهدی، منظم ترین نیروهای رزمی جهانند.
بیاییم با خود بیندیشم اگر انشاءالله امام زمان (عج الله تعالی فرجه
الشریف) همین جمعه بیاید، می توانیم در صف یاران او بایستیم و بگوییم ای
یوسف زهرا ما چشم انتظار آمدنت بودیم؟
دلا بکوش مگر دامنش به دست آری
که وصل، بی‌طلب و انتظار ممکن نیست
پی نوشت ها:
1- بحار الانوار، ج 52، ص 308.
2- ینابیع الموده، ص 449.
3- الزام الناصب، شیخ علی یزدی حائری ، ج 2، ص 20.
4- الملاحم والفتن،ص 149.
5- منتخب الاثر، ص 311.
6- بحارالانوار، ج 52، ص 310.
7- عیون اخبار الرضا، شیخ صدوق، ج 1، ص 63.
8- بحارالانوار، ج 52، 308.
9- اختصاص، شیخ مفید، ص 24.
10-ینابیع الموده، ص 433.
11-الزام الناصب، ج 2، ص 20.
12-نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره 110.
13-بحارالانوار، ج 53، ص 83.
14-همان، ص 85.
15-فروع کافی، ج 8، ص 167
