زندگینامه امام زمان، حضرت مهدی (عج)
کنیه: ابوالقاسم.
امام زمان(ع) هم نام و هم کنیه حضرت پیامبر اکرم(ص) است. در روایات آمده است که شایسته نیست آن حضرت را با نام و کنیه، اسم ببرند تا آن گاه که خداوند به ظهورش زمین را مزیّن و دولتش را ظاهر گرداند.
القاب: مهدی، خاتم، منتظر، حجت، صاحب الامر، صاحب الزمان، قائم و خلف صالح.
شیعیان در دوران غیبت صغری ایشان را «ناحیه مقدسه» لقب داده بودند. در برخی منابع بیش از ۱۸۰ لقب برای امام زمان(ع) بیان شده است.
منصب: معصوم چهاردهم، امام دوازدهم شیعیان و بر پاکننده اولین حکومت واحده جهانی در دوره آخر الزمان.
تاریخ ولادت: نیمه شعبان سال ۲۵۵ هجری.
برخی روز تولد آن حضرت را هشتم شعبان و برخی دیگر ۲۳ رمضان دانستهاند. سال تولد آن حضرت را نیز برخی ۲۵۶ و برخی ۲۵۸ دانستهاند.
محل تولد: سامرا (در سرزمین عراق کنونی).
نسب پدری: ابو محمد، حسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن حسین بن علی بن ابیطالب(ع).
نام مادر: نرجس. نام اصلیِ وی ملیکه، دختر یشوعای، فرزند قیصر روم است. برخی گفتهاند که نام وی صیقل میباشد.
مدت امامت: امامت آن حضرت در دو مرحله است که به «غیبت صغری» و «غیبت کبری» شهرت یافته است.
مدت «غیبت صغری» از هنگام ولادت آن حضرت، در سال ۲۵۵ تا سال ۳۲۹ هجری، به مدت ۷۴ سال بوده است. و «غیبت کبری» از سال ۳۲۹ هجری آغاز و تاکنون ادامه یافته است. این غیبت همچنان ادامه دارد تا خواست خداوند منان بر ظهور آن حضرت تعلق گیرد. در آن زمان، غیبتش به پایان میرسد وحکومت اسلامی، در سراسر جهان، به رهبری آن حضرت محقق میگردد.
تاریخ و سبب شهادت :
امام زمان(عج) هم اکنون زنده است و به خواست خدای متعال تا زمانی که قیام کند و جهان را از عدالت بهرهمند سازد، زندهخواهد بود. سپس چند سال حاکم علیالاطلاق روی زمین خواهد گردید که مدت آن، در روایات، به طور مختلف، هفت، هشت، نه، ده و نوزده سال تعیین شده است که هر سال آن برابر با ده سال فعلیِ ما است. بنابراین اگر حکومتش هفت سال باشد، برابر با هفتاد سال ما خواهد بود.
پس از شهادت آن حضرت، به مدت چهل روز هرج و مرج وفتنه و فساد درجهان حاکم میگردد و سپس عمر این جهان به پایان میرسد و عالم قیامت آغاز میگردد.
اصحاب و یاران :
۱٫ عثمان بن سعید عمروی (متوفای سال ۲۵۷ق.).
۲٫ محمد بن عثمان عمروی (متوفای سال ۳۰۴ق.).
۳٫ حسین بن روح نوبختی (متوفای سال ۳۲۶ق.).
۴٫ علی بن محمد سمری (متوفای سال ۳۲۹ق.).
این چهار تن نماینده بلافصل امام زمان(ع) بودند که در ایام غیبت صغری، پس از شهادت امام حسن عسکری(ع)، از سال ۲۶۰ تا ۳۲۹، به مدت ۷۰ سال به ترتیب، واسطه میان امام(ع) وشیعیان ایشان بودند. این چهار نفر به «نوّاب اربعه» مشهورند. ولی در هنگام خروج آن حضرت، ۳۱۳نفر از یارانش به او پیوسته و نخستین هسته لشکریان امام(ع) را تشکیل میدهند. علاوه بر آنان، هزاران نفر در ایام غیبت آن حضرت به این مقام ارجمند نایل شدهاند که بر دیگران پنهان مانده است و پنهان خواهد ماند. همچنین افراد بسیاری در ایام غیبت به محضرش شرفیاب گشته و از عنایاتش بهرهمند شدهاند که در این جا به نام برخی از آنان اشاره میگردد:
۱٫ اسماعیل بن حسن هرقلی.
۲٫ سید محمد بن عباس جبل عاملی.
۳٫ سید عطوه علوی حسنی.
۴٫ امیراسحاق استرآبادی.
۵٫ ابوالحسین بن ابی بغل.
۶٫ شریف عمر بن حمزه.
۷٫ ابوراجح حمامی.
۸٫ شیخ حر عاملی.
۹٫ مقدس اردبیلی.
۱۰٫ محمد تقی مجلسی. ۱۱٫ میرزا محمد استرآبادی.
۱۲٫ علامه بحر العلوم.
۱۳٫ شیخ حسین آل رحیم.
۱۴٫ ابوالقاسم بن ابی جلیس.
۱۵٫ ابو عبداللَّه کندی.
۱۶٫ ابو عبداللَّه جنیدی.
۱۷٫ محمد بن محمد کلینی.
۱۸٫ محمد بن ابراهیم بن مهزیار.
۱۹٫ محمد بن اسحاق قمی.
۲۰٫ محمد بن شاذان نیشابوری.
زمامداران معاصر :
امام زمان(ع) از زمان تولد (سال ۲۵۵ هجری) تا زمان ظهور و تشکیل حکومت جهانی، با تمام حاکمان و زمامداران کشورهای اسلامی و غیر اسلامی، معاصر بوده و خواهد بود؛ اما خلفای عباسی که در ایام غیبت صغرای آن حضرت بر مسلمانان حکومت راندند، عبارتند از:
۱٫ مهتدی عباسی (۲۵۵ – ۲۵۶ق.).
۲٫ معتمد عباسی (۲۵۶ – ۲۷۹ق.).
۳٫ معتضد عباسی (۲۷۹ – ۲۸۹ق.).
۴٫ مکتفی عباسی (۲۸۹ – ۲۹۵ق.).
۵٫ مقتدر عباسی (۲۹۵ – ۳۲۰ق.).
۶٫ قاهر عباسی (۳۲۰ – ۳۲۲ق.).
۷٫ راضی عباسی (۳۲۲ – ۳۲۹ق.).
۸٫ متقی عباسی (۳۲۹ – ۳۳۳ق.).
هنگامی که حضرت مهدی(ع) ظهور کند و قیام آزادی بخش وی فراگیر شود، برخی از سلاطین و حاکمان کشورها در برابر او تواضع نموده و سر تسلیم فرود میآورند و برخی دیگر با آن حضرت، به مقابله و منازعه بر میخیزند و پس از درگیری، متحمل شکست و اضمحلال خواهند شد و حکومت آن حضرت، از شرق تا غرب کره زمین را فرا خواهد گرفت. در این باره، روایات فراوانی از معصومین(ع)نقل شده است که برای نمونه، حدیثی را از امام محمد باقر(ع) بیان میکنیم:
عَن أبی جعفر(ع) قال: القائِمُ مِنّا مَنصُورٌ بالرُّعبِ، مُؤیّدٌ بالنَّصر، تُطوی له الأرضُ وَتظهَرُ لَهُ الکنوزُ ویبلغُ سُلطانه المشرقَ والمغرِبَ ویُظِهرُ اللَّهُ دینهُ علی الدّینِ کُلّه ولو کَرِهَ المُشرکون فلا یَبقی علی وجهِ الأرضِ خرابٌ إلّا عمّر وینزلُ روحُاللَّهِ عیسی بن مریم فیُصلّی خلفه.(۱)
قیام کننده از ما منصور به رعب و مؤیّد به نصر است. زمین از برای او در نوردیده شود و گنجهای پنهان را برای او آشکار کند. سلطنت و حکومت او شرق و غرب را فرا خواهد گرفت و خداوند منان، به دست او دین خود را بر همه دینها غالب گرداند، اگر چه مشرکان را خوش نیاید. در روی زمین هیچ خرابی باقی نماند، مگر این که آبادش کند و روح اللَّه، عیسی بن مریم از آسمان نازل شده و بر او اقتدا کند و پشت سرش نماز بخواند.
رویدادهای مهم :
از آغاز تولد نوید بخش حضرت مهدی(ع) (در سال ۲۵۵ هجری) تا زمان قیام آن حضرت و تشکیل حکومت جهانی، رویدادهای مهم و فراوانی رخ داده و خواهد داد که قابل شمارش نیستند و هیچ دفتر و دیوانی گنجایش ثبت و ضبط آنها را ندارد؛ اما در این جا به برخی از رویدادهای مهمی که در زمان ظهور آن حضرت اتفاق خواهد افتاد و در روایات و منابع اسلامی به عنوان علامات ظهور حضرت مهدی(ع) از آنها یاد شده است، اشاره میشود:
۱٫ خروج دجّالِ یک چشم و ادعای الوهیت و خون ریزی و فتنههای فراوان او در زمین و جنگ با حضرت مهدی(ع) و شکست و نابودیاش به دست امام زمان(ع) یا حضرت عیسی(ع).
۲٫ ندای آسمانی برای معرفیِ حضرت مهدی(ع) و شنیدن همه مردم، آن را به زبان رایج خودشان و استقبال آنان از امام زمان(ع).
۳٫ خروج سفیانی (عثمان بن عنبسه از اولاد یزید بن معاویه) از وادیِ یابس، در سرزمین میان مکه و شام، و تصرف بسیاری از شهرها و خون ریزی و فتنه در بین مردم، و نبرد او با لشکریان امام زمان(ع) و کشته شدنش در صخره بیت المقدس به دست یاران حضرت مهدی(ع).
۴٫ خروج سیّد حسنی از شمال ایران (حدود دیلم و قزوین) و دعوت او به مذهب امامیه، و رفع ظلم از مردم و نبردهای پیروزمندانه او با ستمکاران و فاسقان و پیوستن او به حضرت مهدی(ع) در کوفه.
۵٫ خروج شصت کذّاب که به دروغ ادعای پیامبری میکنند.
۶٫ ادعای دروغین مقام امامت توسط دوازده نفر از آل ابیطالب(ع).
۷٫ کشته شدن نفس زکیّه، پسری از آل محمد(ص)، در مسجد الحرام، ما بین رکن و مقام.
۸٫ ظاهر شدن صورت و سینه و یاکف دست، در چشمه خورشید.
۹٫ وقوع کسوف در نیمه ماه رمضان و خسوف در آخر رمضان.
۱۰٫ برخاستن نداهای متعدد از آسمان در ماه رجب و شنیدن همه مردم.
۱۱٫ گسترش سیاهیِ کفر، فسق و معصیت در سراسر جهان.
۱۲٫ ظهور حضرت مهدی(ع) (به هیأت مردی سیسال) از کنار کعبه، در مکه معظّمه، و دعوت مردم به اسلام راستین.
صلوات بر پیامبر و آل پیامبر (ص)
درپایان زندگی نامه معصومین (ع) شایسته است صلوات ویژه آنان را از یکی از امامان معصوم (ع) دراین جا بیان کرده واز این طریق ارادت مخصوص خود را به سرور و سالارمان حضرت حجت بن الحسن (ع) ابراز و اظهار نماییم:
از امام زین العابدین(ع) روایت شده است که در صلوات بر پیامبر اکرم(ص) و اهل بیت آن حضرت، خوانده شود:
اللّهمَّ صَلِّ عَلی محمدٍّ وَالِ مُحمّدٍ، شَجرَهِ النّبوّهِ ، وَموضِع الرِّسالهِ ، ومختلفِ الملائِکهِ ، ومعدِنِ العِلمِ، واهلِ بیتِ الوَحی ، اللّهُمَّ صَلِّ عَلی محمّدٍ وَآلِ محمّدٍ، الفُلکِ الجاریهِ فی اللُّجَجِ الغامِرهِ ، یأمَنُ من رَکِبها ویغرقُ من ترکَها، المُتقدِّمُ لَهُم مارِقٌ ، والمتأخّرُ عنهم زاهقٌ ، وَاللازِمُ لهُم لاحقٌ ،اللّهُمَّ صَلِّ علی محمّدٍ وآلِ محمّدٍ ، اَلْکَهفِ الحصین ، وغیاثِ المُضطرِّ المُستکین ، وَمَلْجَأِ الهاربین ، وَعِصمه الْمُعْتَصِمین….
خدایا! بر محمد وآلش درود فرست که درخت نبوّتند و جایگاه رسالت و محل رفت و آمد فرشتگان و معدن علم و حکمت و خاندان وحی. خدایا! بر محمد و آلش درود فرست که آنان کِشتی دریای معرفتند و روان در اَعماق آن دریا، هر کس بر آن کِشتی در آید از غرق ایمن است، و هرکس در نیاید به دریای هلاکت غرق خواهد شد. هرکس بر آنان پیشی گیرد از دین خارج گردد، و هر کس از آنان عقب ماند سعیاش باطل و نابود گردد، و هر کس همراه آنان باشد ملحق به آنان خواهد شد. خدایا! بر محمد و آلش درود فرست که حصار محکم امتند و فریادرس بیچارگان و نگهبان عصمت طلبان..(۳)
۱٫ کمال الدین و تمام النعمه، ص۳۳۰٫
۲٫ اثبات الهداه بالنصوص والمعجزات، ج۳، ص۷۱۰؛ منتهی الآمال فی تاریخ النبی و الآل، ج۲، ص۴۷۰٫
۳٫ مفاتیح الجنان، شیخ عباس قمی، ص۲۱۱، در بخش اعمال مشترک ماه شعبان.
برگرفته شده از کتاب ” خاندان عصمت علیهم السلام ” تالیف سید تقی واردی
[ جمعه, ۱۵ اسفند ۱۳۹۳، ۰۳:۰۹ ب.ظ ] [ امیرمحمد ولیان ]
[ ۰نظر ]
